Podczas zeszłorocznego sylwestra mój syn doznał kulturowego olśnienia. Bawił się w didżeja we własnym klubie, grał niebanalną muzykę, przy której setka ludzi z radością hulała po parkiecie. A to szczególny didżej, na przykład o północy zagrał „Smells Like Teen Spirit” Nirvany. Towarzystwo artystyczne, więc i karma taka. Nagle coś go podkusiło: znienacka odpalił piosenkę „Ona tańczy dla mnie” zespołu Weekend. Chwilę potem chciał uciekać z klubu. Na parkiecie zakotłowało się ludzkie tsunami, uczestnicy balu dostali amoku, zerwali się od stolików i wpadli w taneczny szał. Refren tłum wyryczał z mocą silników boeinga, skakał przy tym pod sufit, machał rożnymi częściami garderoby i wywijał w powietrzu partnerami. Szaleństwo i zero kpiny. Czysta eksplozja radości. Teraz puenta: tych stu ludzi to była czysto artystowska młodzież, na co dzień rozdyskutowani krytycy filmowi, kabareciarze, awangardowi aktorzy, malarze. Nic ze świata dresu i białostockich dyskotek – raczej odjechane brody, stroje à la Gatsby i spódnice à la Audrey Hepburn. Wraz z tym nagraniem eksplodowała w nich prawdziwa natura. Tego dnia moje szanse w rozmowie z synem się wyrównały. Wiele lat temu na warszawskim bazarze Różyckiego stał stragan, który oferował płyty pocztówkowe (tandetna wersja winylu). Stragan był z drewna i na jednej ze ścian dyndała przybita gwoździem kartka papieru. Ktoś wypisał długopisem listę najlepiej sprzedawanych pocztówek w tym miejscu. Miałem jakieś 15 lat, dokonywałem aktów bliskich masturbacji, słuchając Rolling Stonesów i Beatlesów – a tu przeczytałem, że pierwsze 10 pozycji zajmują piosenki nieznanego mi Janusza Laskowskiego. Numerem jeden był „Żółty jesienny liść”. Nie wiedziałem, o co chodzi. Nie znałem kawałka, nie miałem pojęcia, jak go porównać do „Satisfaction” Stonesów. Nie grało tego żadne radio. Czarna dziura. Sprzedawca wyjaśnił, że to najlepsza polska muzyka, dodał też, że nagrania powstały w domu na magnetofonie Tonetka z magicznym okiem. Kupiłem jedną z ciekawości, posłuchałem i spadłem z krzesła. Było to nagranie z planety dla mnie odleglejszej niż Pluton. Źródło: Newsweek_redakcja_zrodlo